Człowieka umiejącego postrzegać świat duchowy
nazywamy " Jasnowidzącym". Ale nie wystarczy być tylko jasnowidzącym. Człowiek taki może widzieć, ale nie może rozróżniać tego, co widzi.
Człowieka, który osiągnął zdolność rozróżniania, rozpoznawania zjawisk oraz istot wyższych światów, nazywa się „wtajemniczonym".
Dopiero wtajemniczenie umożliwia rozróżnianie rozmaitego rodzaju jestestw.
Można być jasnowidzącym, nie będąc wtajemniczonym.
Człowiek, w miarę jak staje
się jasnowidzący, musi być zdolny do rozróżniania poszczególnych zjawisk i jestestw nadzmysłowych.
To szczególne zadanie stworzenia równowagi między
elementami jasnowidzenia i wtajemniczenia w nowszych
czasach przypadło w udziale mocom prowadzącym
ludzkość.
Z nastaniem czasów nowożytnych ludzie,
którzy prowadzą szkolenie duchowe, musieli z konieczności zwrócić na to uwagę.
Dlatego duchowy kierunek
ezoteryczny, charakterystyczny dla obecnej epoki,
przyjmuje zasadę stałego utrzymywania właściwej równowagi pomiędzy jasnowidzeniem i wtajemniczeniem.
Stało się to konieczne w czasie, gdy ludzkość przechodziła kryzys w odniesieniu do możliwości swojego wyższego poznania.
Mój cel? Stan świadomości, jaki mam osiągnąc, nazywa się „boską szczęśliwością"
albo „świadomością stwórczą". Jasnowidzący wyprzedza w rozwoju swoich bliźnich.
Od kilku lat tworzą się u mnie stany świadomości, do których cała ludzkość
musi dochodzić wraz z postępującym rozwojem.
Przepowiadanie za pomocą poznania duchowego
wynika z rzeczywistego wyższego widzenia albo postrzegania.
Jasnowidzący widzi wyższymi zmysłami duchowe prawzory
późniejszych istot zmysłowych, a więc np. aurę. Możliwy jest więc wgląd w przyszłość, którą na razie bardzo trudno opisać za pomocą dzisiejszej mowy.
W mojej duszy świat obrazów przypływa i odpływa pod wpływem własnej mocy.
Dzięki temu mogę postrzegać istoty i rzeczy wyższego rodzaju niż te, które znajdują się w jego obecnym otoczeniu. Są to rzeczy i istoty bardzo subtelne, mające charakter ducha i duszy,
dlatego nie przybierają barw przedmiotów, jakie postrzegamy za
pomocą dzisiejszych fizycznych narządów zmysłów. Objawiają
się one poprzez subtelniejsze duchowe i duszne barwy i dźwięki.
Badacz wiedzy duchowej musi z całą surowością unikać nawet
wyobrażania sobie tego wszystkiego, co polega na samym rozważaniu,
spekulowaniu itp. Musi stosować jak najdalej idące wyrzeczenie
i musi jasno sobie uświadomić, że wszelka spekulacja,
rozumowe filozofowanie itp. są szkodliwe dla prawdziwego duchowego
oglądu. Właściwie czynności te należą jeszcze całkowicie
do niższej natury ludzkiej, a prawdziwe wyższe poznanie zaczyna
się dopiero wtedy, gdy ludzka natura wznosi się do wyższego
jestestwa w człowieku. Nie oznacza to jednak występowania
przeciwko poczynaniom, które w swojej dziedzinie są nie tylko
słuszne, ale również jedynie słuszne. Nic nie jest wyższe albo
niższe samo w sobie, a tylko w stosunku do czegoś innego. Coś,
co pod pewnym względem stoi wysoko, pod innym może stać
bardzo nisko. To jednak, co musi być poznane przez ogląd duchowy,
nie może być osiągnięte przez samo rozmyślanie ani przez
najwspanialsze kombinacje rozumowe. Jakiś człowiek może być
- w zwykłym znaczeniu tego słowa - jak najbardziej „bogaty duchem".
Jednakże to „bogactwo ducha" nie pomoże mu w poznaniu
duchowych prawd. Musi się go wręcz wyrzec i oddać się całkowicie
wyższemu widzeniu. Wówczas postrzega tam rzeczy bez
pomocy swojego „bogatego duchem" rozmyślania, podobnie jak
- bez dalszych rozważań - spostrzega kwiaty w polu.
Wszystkie wielkie ideały historii świata, w jak najszerszym rozumieniu,
pochodzą z jasnowidzącego poznania.
Tylko ten rozumie rozwój świata
i ludzkości, kto uświadomi sobie, że zwykła ludzka świadomość
jest tylko jedną z form świadomości, że istnieją również jej wyższe
oraz niższe formy.
To, co kiedyś nastąpi fizycznie dla wszystkich ludzi, dokonuje
się już dziś w mózgu człowieka widzącego duchowo.
Człowiek postrzega rzeczy i istoty świata za pomocą swoich dzisiejszych
zmysłów, a za pośrednictwem rozumu i rozsądku tworzy o nich wyobrażenia i idee.
