Wszystko, co jest fizyczne i materialne, znajduje swoje wyjaśnienie w duchowości.

Nauka tajemna istniała zawsze.
Była pielęgnowana w tzw. szkołach tajemnych.
Tylko ten może o tym coś wiedzieć, kto poddał się określonym próbom.
Zostało mu udzielone zawsze tylk tyle wiedzy,
na ile to odpowiadało jego zdolnościom intelektualnym, duchowym i moralnym.

Musiało tak być, ponieważ prawidłowo

użyta wyższa wiedza jest kluczem do posiadania pewnej mocy, która w rękach osoby nieprzygotowanej musi prowadzić

do nadużycia.
Nauka duchowa rozpowszechnia jedynie podstawową wiedzę nauki tajemnej.

Niektóre rzeczy z wiedzy

tajemnej również dzisiaj mogą być przekazane tylko tym ludziom,

którzy przeszli przez próbę wtajemniczenia.
A z tej części wiedzy tajemnej, która została upowszechniona, również będą mogli dowiedzieć się czegoś tylko ci, którzy nie ograniczają się do przyjmowania

wiadomości w sposób zewnętrzny, lecz starają się uczynić

je treścią i zasadą swojego życia. Nie chodzi o to, żeby treści

głoszone przez naukę duchową opanować za pomocą rozumu, lecz

by przeniknąć nimi uczucia, odczucia, a wręcz całe życie. Tylko

przez takie przeniknięcie doświadczy się czegoś z cennych prawd

wiedzy duchowej. W przeciwnym bowiem razie pozostanie ona

tylko czymś, „w co można wierzyć lub w co można nie wierzyć".

Prawidłowo zrozumiane prawdy wiedzy duchowej dają człowiekowi

prawdziwą podstawę życia, pozwalają mu rozpoznać swoją

wartość, swoją godność i swoją istotę, dają mu najwyższą odwagę

do życia. Wyjaśniają mu bowiem jego związek z otaczającym

go światem; ukazują mu jego najwyższe cele, jego prawdziwe

przeznaczenie. I czynią to w sposób, który jest zgodny z wymogami

współczesności, nie powodując w człowieku rozdarcia między

wiarą i wiedzą. Można być jednocześnie nowoczesnym naukowcem

i badaczem wiedzy duchowej. Jednak wtedy trzeba być również

jednym i drugim w prawdziwym tego słowa znaczeniu.